Sommige woorden lijken onlosmakelijk aan elkaar vast te zitten. Een knaap is vaak een olijke knaap. Toch? Zo lijkt een vinder per definitie eerlijk te zijn. Je hoort nooit iemand over een oneerlijke vinder of simpelweg een vinder. Maar een vinder kan natuurlijk ook oneerlijk zijn. Als een vinder een portemonnee vindt (dat lijkt me één van de favoriete objecten om te vinden, toch?) dat kan zo’n vinder daar best eerste even twintig euro uithalen voordat hij ‘m terugbrengt bij de eigenaar. Typisch gevalletje oneerlijke vinder, toch?
Zo zijn er nog twee woorden die steeds meer aan elkaar vastgeplakt zitten. Vooral zo tegen het einde van het jaar hebben we het ineens over ‘eenzame ouderen’. En die bestaan, eenzame ouderen. Zeker. Maar let op: er zijn ook ouderen die zich helemaal niet eenzaam voelen. Die al dan niet een rijke schare mensen om zich heen hebben, een vreugdevolle agenda hebben, voelen dat ze ertoe doen. En let op: er zijn ook jongeren die zich wél eenzaam voelen. Die met iedere swipe naar links of rechts de alenigheid voelen groeien. En daar helpt helaas geen kerstkaartje aan. Die hebben, net als iedereen die eenzaam is, een eerlijke vinder nodig, iemand die ziet dat ze ertoe doen.
