De trein rijdt net voor mijn neus weg. Ik heb hem niet gemist, want ik was zonder reisschema naar het station gelopen. Maar ik heb wel een half uurtje te doden. Ik sjok wat rond, kijk hier en daar en besluit meerdere keren mijn portemonnee toch maar dicht te laten. Het is koud en winderig en ik duik wat dieper in mijn zakken en sjaal.
Tegenover de piano zie ik een raar klein gebouwtje staan. Ik heb het nooit eerder gezien, het staat verscholen achter de lift. Luistercoupé staat erop. Bij gebrek aan andere zitplaatsen (en omdat ik enthousiast supporter van luisteren ben) neem ik in het ding plaats. Ik verwacht muziek of een verhaal te horen. Het heet toch niet voor niets luistercoupé? Maar het blijft stil. Zou het stuk zijn? Ik blijf nog even zitten. Hé wacht eens even… het blijft helemaal niet stil! Ik hoor het ritmisch rollen van een koffer op de maat van de stoeptegels. Kadak, kadak, kadak. Een gesmoord ‘shit’ van iemand die een knarsende piepende trein heeft gemist. Er klinkt een gilletje als een meisje haar pasfoto’s uit het gleufje van de pasfoto-automaat vist. Ze klinkt niet blij met het resultaat. Kinderhandjes proberen de eerste tonen van een mars uit te vlooien op de piano naast mij. Ik doe mijn ogen even dicht en hoor een duif landen en de bussen verder weg. De luistercoupé is niet stuk! Dit hoort zo. Het is kunst! Waardoor we ons weer verbinden met de directe wereld om ons heen. Het nodigt uit tot ontmoeting en dialoog. Ik weet het zeker! De kunstenaar heeft er een diepere bedoeling mee en ik begrijp het! Opgetogen huppel ik na een kwartiertje luistergeluk naar de trein.
In de trein googel ik de luistercoupé op zoek naar mooie luister-ervaringen. Daar heb ik nu spijt van. Als iemand de stekker in het stopcontact had gedaan…..
