Uitgescholden worden, kent u die ervaring? Ik kon het me niet heugen, maar deze week was het zover. Het was gewoon op straat. En nee, het was geen jonge opgeschoten jongen die mij even zijn waarheid wilde toeschreeuwen. Het was een mevrouw op leeftijd en schattige pantoffeltjes. Meestal maakt mijn hart een klein sprongetje bij een spannende communicatie-ervaring (want mooie aanleiding voor een column). Nu ging mijn hart wel in de versnelling, maar voelde ik niets springen. De vrouw schreeuwde tot er buren onder de vitrages naar buiten gluurden. Piep. (de scheldwoorden heb ik even vervangen door -piep-, net als op tv) Of ik nou helemaal van de pot gepiept was? Ik schrok me rot.
De mevrouw had wel een punt. Ik had in haar ogen een regelrechte misdaad begaan. Ik beken onmiddellijk schuld; ik had een vuilniszak op de verkeerde tijd op de verkeerde plek gezet. En dat mag niet. Ik liep naar haar toe en vertelde wat de reden van deze grove overtreding was. Ze liet me uitpraten en brieste toen: “Niks mee te maken, pak je zak en … piep piep piep”. Ik deed nog een poging, maar deed wat ze zei.
Thuis bibberde ik nog even na terwijl ik haar in de verte volgens mij nog hoorde piepen. Pas twee dagen later voelde ik iets springen in mijn borstkas.
