Ik heb een vrouw ontmoet. Een sterke vrouw. We raakten aan de praat. Ze stotterde en dat vonden we allebei geen probleem, geloof ik. ‘Normaal stotter ik meer’ zei ze. Ik heb niet gevraagd hoe dat kwam. Ze vertelde over de achternaam die ze met haar huwelijk gekregen had. Een lastige achternaam, als je stottert. Als ze een stotter voelde aankomen op die achternaam dan koos ze soms voor haar meisjesnaam. Zo analyseerde ze alle taal die nog komen ging op aankomende stotters en koos voor alternatieven die makkelijker uit te spreken waren. ‘Ik schrijf graag’ zei ze. En ineens begreep ik waarom. In het schrijven voelt ze zich vrij. Ze kan schrijvend woorden gebruiken die ze waarschijnlijk niet zal zeggen.
‘s Avonds las ik wat ze geschreven had. Een sterke vrouw.
