Het is een groot misverstand dat je, als je ergens helemaal voor gaat, het maximale kunt bereiken. Dat is, los van de vraag wat het maximale is, volgens mij niet waar. Als je heel, heel, heel graag ‘gewoon’ gesprekken wil voeren met (of ondanks) een spraakgebrek, dan is het ‘heel graag willen’ belangrijk. Maar tegelijkertijd ook maar een heel klein stapje van de hele weg.
Als ik de Vijfde van Beethoven wil leren pianeren of de madeliefjessteek wil leren breien… Dan moet ik het echt willen om het te kunnen leren. En gaat dat dan lukken? Misschien. Maar misschien hangen zowel de piano als mijn breiwerk op een dag gemoedelijk te bungelen aan de wilgen. Ik hoop dat ik vol overgave aan de piano heb zitten ploeteren met mijn zelfgemaakte onvolmaakte nieuwe sokken aan in gerstekorrelsteek.
