Gisteren vroeg iemand mij: Waarom heb je het opgeschreven? Ze doelde op mijn ervaringen met weer leren communiceren. Tja, moeilijke vraag. Ik weet eigenlijk niet hoe ik begonnen ben. Er was geen plan. Het hoefde van mij geen boek te worden, maar het moest wel opgeschreven worden. Om het allemaal te verwerken? Tja, misschien was het dat wel. Misschien meer dan ik wil toegeven. Maar… dat gold voor de eerste versie én de tweede en derde. Bij de definitieve versie (2264, geloof ik) was ik daar wel klaar mee. Toch?
Hoe verwerk je iets? Wegstoppen, begraven of verdringen schijnt te kunnen, maar ik weet niet hoe. Als iets mij zwaar valt plopt het vanzelf op. Keer op keer tot ik het ga afpellen, uitpersen, snappen. Ik ken dat plekje niet, waar ik onverwerkte gebeurtenissen een tijdje kan parkeren. Alweer ligt het antwoord voor mij besloten in de vraag. Ver-werken. Ik moet ermee aan het werk. Erover praten, denken, schilderen, zingen of desnoods schrijven. Ik hoorde dat er mensen zijn die iets moeilijks verwerken door een tatoeage te nemen.
Hoe weet je of je iets verwerkt hebt? Tja, dat weet je niet, denk ik. Misschien komt er een dag dat ik versie 2265 moet schrijven, of 2266 sta te zingen. Als ik ineens een tatootje heb ben ik waarschijnlijk begonnen met versie 2267.
