“Ik wilde zo graag naar mijn zus. Ze woont in Noord Holland weet je, met haar man. Het is zo’n lieverd, leuke man ook. Dus ik had vervoer willen aanvragen, maar het is zomer. Dus dan hebben ze geen mensen genoeg in verband met de vakantie. Eerst was ik verdrietig, maar ik ga het uitstellen tot de herfst. Ik heb mezelf toegesproken: Meid, zei ik, niet zeuren. Wees blij met wat je hebt en laat gaan wat niet lukt. Het doet me geen goed om daar verdrietig over te blijven. Loslaten noemen ze dat nu, niet klagen noemde mijn moeder dat vroeger. Daar heb ik toch 92 jaar over moeten doen, om dat te leren, dat loslaten.”
Even later komt ze terug met nieuws. Stralend. “Ik kan meerijden met iemand! Het werkt, dat loslaten!”
