ZO

De eerste paar jaar dat ik dysartrie had was ik super gefocust op mijn articulatie. Ik nam mij keer op keer voor zo duidelijk mogelijk te spreken. “Zullen (bij de ellen de tongpunt net achter de tanden!) we broodjes (erretje laten rollen en hele woord afmaken, want anders hebben we broodjes te weinig) halen?” (alweer een el!) Topsport, kan ik je zeggen. Het resultaat was dat ik al best snel weer verstaanbaar sprak. Werden mijn gesprekken er beter van? Nope. Vanaf het moment dat ik verstaanbaar was had ik moeten stoppen met de focus op mezelf.

Ik weet niet of je wel eens een gesprek voert met iemand die alleen maar met zichzelf bezig is? En, beviel het? Er zijn wereldleiders die er heel goed in zijn, alléén maar zenden! Ik ben er van overtuigd dat het oefenen van je articulatie zinvol kan zijn. Maar voor het voeren van gesprekken… zorg dat je niet alleen bezig bent met je rol als zender. Gesprekken verbeteren enorm als je ook een oprechte ontvanger bent. Aandacht geven, luisteren, kijken, (na)vragen en proberen te begrijpen. Zender en ontvanger moeten enigszins in balans zijn. Doe er je voordeel mee, wereldleiders!