In hoeverre heb ik inzicht in mijn eigen functioneren? Er zijn tijden geweest dat ik dat niet had. Dat weet ik zeker. Geen benul van wat ik deed en kon. Zonder spiegel kon ik niet naar mezelf kijken. Met mijn oren was niets mis, toch leek ik niet te registreren dat ik onverstaanbaar en hard sprak. Toen ik in het ziekenhuisbed lag vroeg ik me niet af wat ik daar deed. Geen besef van geen benul.
Maar heb ik nú voldoende inzicht in mijn eigen (on)mogelijkheden? Soms niet. Dan overschat ik mijn energieniveau of ik onderschat mijn fysieke mogelijkheden. Of andersom. Dan denk ik dat ik deze keer niet onderuit ga bij een hittegolf. Dan merk ik niet dat mijn volumeknop te hoog staat. Je zou dat kunnen wijten aan onvoldoende zelfinzicht, maar ik gooi het er maar op dat ik mijn grenzen opnieuw leer kennen. Ik weet pas echt waar de grens ligt als ik er overheen ben gegaan. Zo doen kinderen dat toch ook? Aangezien ik pas elf jaar in dit lichaam en met deze bovenkamer leef, is het best logisch dat ik die grenzen nog even blijf verkennen. Toch?
