Als ik naar mijn vrienden kijk, dan zitten daar overeenkomsten tussen. Stuk voor stuk zijn het mensen waar ik iets mee deel en waar ik mezelf in herken. Het zijn mijn mensen.
Sinds mijn hersenletsel zijn er vrienden verdwenen. Dat was jammer, verdrietig ook. Opvallend veel mensen, die zich op een moeilijk punt in hun leven bevinden, verliezen vrienden. Dat gebeurt zo vaak dat ik me afvraag of daar een logica achter zit. Ik denk het wel.
Toen ik ziek werd leek ik niet meer op de vrienden die ik had. Ik was een bizar zijpad ingeslagen. Zij niet. Het fundament van onze overeenkomsten was daarmee weggeslagen onder de vriendschap. Ik herkende mezelf niet meer in hen en vice versa. Daarbij drukt het zoeken naar de gezamenlijkheid met een zieke je met de neus op je eigen vergankelijkheid. Dat kan moeilijk zijn. Hebben vrienden mij destijds in de steek gelaten, of was ik het die hen verliet? Daar ben ik nog niet uit.
De meeste vriendschappen zijn stilletjes verwaterd. Maar er was één vriendin die langskwam en aankondigde dat het haar laatste bezoek zou zijn. Zij kon het niet meer opbrengen om me te blijven zien en vertelde me dat. Ze koos de moedige weg.
Inmiddels zijn er nieuwe vrienden. Mensen waar ik in meer of mindere mate mezelf weer in herken. En er zijn nog een paar oude, van vroeger. Ik ben er nog niet achter wat maakte dat zij bij mij gebleven zijn of ik bij hen.
