Bonje met een hoofdletter. Ze wonen er nog maar pas, maar wat een stelletje ongeregeld, die nieuwe buren! Vanaf zonsopgang totdat hij weer onder is krijsen ze de boel bij elkaar. Wat hun dagbesteding precies is is me een raadsel, maar het klinkt als een leger gymschoenen in een holle gymzaal. Ken je dat, dat gepiep? Nou ben ik natuurlijk niet te beroerd om het moeilijke gesprek aan te gaan, maar ze geven geen sjoege. Het is ook totaal onduidelijk wie ik zou moeten aanspreken, het hele zooitje lijkt op elkaar en neemt beurtelings de leiding. Zien ze me komen, dan weten ze hoe laat het is en zijn ze gevlogen.
Ik heb het over het volk kauwen dat onze straat nu al een maand teistert. Zwarte vogels vliegen af en aan. In zwermen. Het is natuurlijk vies als ze een witte kledder in je haar flatsen. Het is doodeng dat we midden in Hitchcock’s Birds terecht zijn gekomen. En het gebrek aan nachtrust veroorzaakt hier ultra-korte lontjes. Maar het geluid? Dat is veruit het vervelendst voor mijn overgevoelige brein.
Ik heb gele dopjes in mijn oren gedrukt. Zondag 23 juni is het dag van de overprikkeling. Dat lijkt me een prima dag voor een volksverhuizing. Naar een plek hier ver vandaan waar wat minder huizen staan.
