In de copyshop was het nog rustig. Stil zelfs. Voorzichtig vroeg ik of de zaak al geopend was. Dat was ie zeker. De man achter de toonbank wilde met alle plezier mijn document afdrukken en mooi inbinden. Terwijl ik stond te wachten viel mijn oog op een klein briefje boven de kassa. Het stond rechtop tussen een rolletje plakband, punaises en een ontnieter (wist niet dat dat zo heette, jij?). Het was een vierkante witte sticker. Met dikke zwarte letters stond erop gedrukt: ik mag niet praten. Met een uitroepteken erachter, dus het was de bedenker ernst.
Tja, dan kan ik het weer niet laten. “Meneer, mag ik u iets vragen? Wat betekent dat briefje boven de toonbank?” De man grinnikte een beetje en vertelde: “Het was voor mijn vrouw, ze had stemrust voorgeschreven gekregen na een verwaarloosde keelontsteking. Ze heeft hier toen bestickerd gewerkt. Het duurde wel 10 weken, maar de dag nadat de KNO-arts in haar keel had gekeken, ging het eindelijk beter. Hij had niets gedaan! Kijk, dit is ze.” Hij wees een alleraardigste vrouw aan die de winkel net was binnengelopen. Ze lachte omdat ze ons had betrapt; we hadden haar besproken, geroddeld misschien wel. Haar man wees naar de sticker en verklaarde haar ons geroddel. Ze lachte en ging kassarollen bestellen. De sticker had gewerkt en de stemrust had haar goed gedaan.
