Er komt een vrouw bij de logopedist. Laten we haar Marleen noemen. Ze komt er al een hele tijd. Het allerliefst zou ze drie keer in de week komen, maar ze mag om de week. Ze heeft veel geleerd sinds haar infarct. Ze heeft haar verstaanbaarheid teruggewonnen! Ze is ook niet weggekropen in een hoekje om daar haar spraakapraxie te accepteren. Nee, dat had ze zich meteen voorgenomen: ik ga níet achter de geraniums! Dus is ze boodschappen gaan doen, avondjes stappen, weer voorzichtig aan het werk en gaan telefoneren. Moeilijk, confronterend, maar het moet.
Nu wil de logopedist eigenlijk stoppen met de behandeling. Ze heeft Marleen niets meer te bieden. Maar daar is Marleen het absoluut niet mee eens. Ze geeft haar spraak een 7, maar wil een 10. Ze wil door! Ze is nog niet uitgeleerd! Marleen én de logopedist hebben, volgens mij, allebei groot gelijk. Marleen is inderdaad nog niet uitgeleerd én moet door. Ze is er klaar voor om zelf verder te leren. Ik hoop dat ze elkaar vol vertrouwen uitzwaaien. En dat Marleen over een jaar haar logopedist nog eens bezoekt om te vertellen wat ze allemaal heeft geleerd. Misschien geeft ze haar communicatie dan een 8 of kan ze met die 7 dik tevreden zijn.
