Laatst was ik te gast bij een groep studenten. Er zaten types bij die jou of mij ooit het leven kunnen redden. Individuen die ons ooit kunnen verzorgen, als we dat zelf niet meer kunnen. Mensen die ons en onze naasten kunnen motiveren om nieuwe vaardigheden te leren. Jeugd die een essentiële rol krijgt in de zorg van de toekomst.
Er was nog een andere spreker die avond. Zij behandelde ethiek. Machtig interessant. Op een gegeven moment gebeurde er iets. Zij sprak over de universaliseerbaarheid van een antwoord op een ethisch dilemma. Dat betekent dat je wilt dat een antwoord op zo’n kwestie voor iedereen zou moeten kunnen gelden. Ik overpeinsde dat woord: universaliseerbaarheid. Ik oefende het binnensmonds. Ik schreef het op, hakte het in stukjes om het onder controle te krijgen. Pas toen ik het woord vloeiend kon mompelen kon ik weer luisteren naar haar verhaal. Mooie-woorden ruis.
