Er verandert iets. Nog niet zo lang geleden waren veel mensen met een beperking of chronische ziekte onzichtbaar. Ik zag het eigenlijk pas aankomen toen Lucille Werner door het beeld liep. En toen Jetta Kleinsma staatssecretaris werd. Toen Vincent Bijlo en Marc de Hond en Bibian Mentel en Esther Vergeer en Peter Timofeeff en… Je zag het toen een jongetje met Downsyndroom onopvallend figureerde in een reclame. Toen tijdens de tweede halve finale van het Songfestival een soort Jostiband prachtig zong (waarom kon die groep overigens wél zuiver zingen en kreeg het merendeel van de deelnemers dat niet voor elkaar? Maar dat terzijde). Zoals er ooit een tijd was dat televisiebazen besloten om wat meer te variëren met de kleuren van kandidaten in spelshows, zo lijkt het nu de beurt aan deze ‘groep’. We, mensen met een beperking of chronische ziekte, worden zichtbaar!
Kijk die documentaireserie Rolstoel Roadmovie van Mari Sanders. Hij maakte een driedelig portret van Europa door de ogen van mensen met een lichamelijke beperking. Ik ben sprakeloos. In Nederland zijn mensen met een handicap misschien niet onzichtbaar meer. Hoewel ik daar nog niet helemaal zeker van ben. Participizza’s en inclusessies leiden niet perse tot acceptatie, inclusie en de cultuuromslag die nodig is. De vader van Mari zegt in de eerste aflevering: “Het zegt iets over een beschaving, hoe ze omgaan met de zwakkere leden”. De vader van de maker heeft gelijk. Dat zegt iets over een land (alleen dat ‘zwakkere’ stuit me tegen de borstprothese. Ik zie niets zwaks, wel iets sterks en eigens. Maar dat wederom terzijde). Ik ben geschrokken van de beelden uit Griekenland. Wat ben ik blij dat dit nu zichtbaar is. Want wat onzichtbaar is, kan niet veranderen.
Zie die serie en breng eind mei je stem uit.
