Sinds ik schrijf (en jij blijkbaar leest, waarvoor dank) over spreken raak ik steeds vaker in gesprek over communicatie. En steeds vaker hoor ik gesprekspartners zeggen: “Ik merk maar weinig van die communicatiestoornis” of “Ik hoor het al niet meer”. Dat zie ik als een groot compliment voor al het harde werk in de afgelopen jaren, maar tegelijkertijd ook als het niet erkennen van de huidige arbeid. Allebei waar én tegenstrijdig. Ik weet niet zo goed wat ik moet met die opmerking. Blijkbaar is het minder zichtbaar geworden hoeveel moeite, energie en inspanning het mij kost om gesprekken te voeren. Mijn gesprekspartner lijkt geen last meer te hebben van mijn geploeter. Ik ben blijkbaar zo vaardig geworden dat het de ander géén extra inspanning meer kost om met mij te praten. Dat was ooit anders. Mijn manier heeft voor mij gewerkt. En dat is fantastisch!
