Als je een therapeut (fysio, logopedist, ergo, psycho, etc.) bezoekt dan vragen ze naar je doel. Dat is een goede vraag. Het lijkt me een goed idee als de therapeut en de cliënt hetzelfde doel nastreven. Ik kan me herinneren dat de logopedist in het revalidatiecentrum vroeg wat ik wilde bereiken. Ik antwoordde: “Ik wil mijn leven terug.” Ze vroeg verder, maar ik kwam niet verder dan moedeloos gesnik. We gingen aan de slag met ademoefeningen en articuleren.
Achteraf begrijp ik dat. In het ziekenhuis had de neuroloog, kort daarvoor, aangegeven dat ik een volledig herstel kon verwachten. Dat is bij de meeste mensen, met een vergelijkbare aandoening, namelijk het geval. Ik had nog geen inzicht in mijn kunnen. Mijn antwoord, op de vraag van de logopediste, kwam daar natuurlijk deels vandaan. Maar in mijn antwoord zit ook verscholen dat ik mijn situatie op dat moment niet kon en wilde accepteren. Ik wilde (vloek) mijn normale leven terug, en niet met een stok van therapie naar therapie schuifelen. Ik wilde weg uit die slechte film, waar ik ineens ingezogen was. Dit was niet mijn film!
Toen ik, vrij van therapeuten, wist dat ‘normaal praten’ niet meer kon, kon ik de situatie beter accepteren en veranderde mijn doel. Ik wilde beter communiceren en contact hebben met anderen. En dat had bar weinig met praten te maken.