Puntmuts

Zo’n poster van de bond tegen vloeken hangt er voor mij. Mijn taalgebruik past vermoedelijk niet altijd binnen de standaarden van de bond. Ik ben groot voorstander van respectvol taalgebruik, begrijp me niet verkeerd. Ik wil ook geenszins goedpraten dat mij af en toe een krachtterm ontglipt. Ik probeer weg te blijven van vervloekingen met Onze lieve Heer, ziektes en geaardheden, maar een Engelse keutel (?)… ik beken schuld. Ik sprak vroeger onze kinderen vermanend toe:”Nee, dat is geen mooi woord”.

Dat doe ik niet meer. Ik moedig hen aan om zo eerlijk mogelijk met me te praten. Gelukkig nemen ze geen blad voor de mond. Dat betekent dat er soms woorden voorbij komen om hun verbazing, ongeloof of kwaadheid uit te drukken, die ik niet zou kiezen. Geen mooie woorden, maar wél dicht bij de emotie.

In een ver buitenland woont mijn neef van in de twintig. Hij heeft Hollandse ouders, maar schijnt zelf nauwelijks Nederlands te spreken. Ik ken hem enkel van foto’s en filmpjes. Toen hij klein was heeft hij zijn vader eens gevraagd om hem in het Nederlands een paar scheldwoorden te leren. Mijn wijze oom, niet voor één gat te vangen, leerde hem vanuit de tenen “puntmuts” vloeken.

Ja, we zouden onze kinderen moeten leren om de ware emotie uit te drukken met woorden als puntmuts of rododendron of zoiets. Mooie woorden. Ik ga eens kijken of ik dat nog voor elkaar krijg.