Boerin

Er moet een amalgaan-vulling in mijn kies vervangen worden. En omdat ik niet zo hoog scoor op de schaal der koelbloedigheid heb ik me laten verdoven. Het valt reuze mee. Met mijn slappe gevoelloze wang, dito lip en boodschappentasje loop ik even de supermarkt in. De kassière lacht vriendelijk en zegt vrolijk: “Goedemorgen, lekker op tijd vandaag?” Ik lach terug als een boerin met een nieuwe vulling. Ze ziet het meteen en voordat ik iets zeg lacht ze: “Tandarts geweest?” Ik knik en zeg: “Nwu vuwing”. Het komt er behoorlijk beroerd uit. De combinatie dysartrie en verdoving maakt er een onverstaanbaar geheel van. Ik haal grimassend mijn schouders op. “Ach, over een paar uurtjes kan je weer lachen”, relativeert zij de boel. En ze heeft gelijk. Maar ik weet weer even precies hoe het voelde toen ik onverstaanbaar was.