Als een aandoening of ziekte een mens iets oplevert is dat: ziektewinst. Een voordeel. Vaak denkt men dan aan aandacht. Aandacht kan inderdaad ziektewinst zijn. Zeker als je aandacht tekort hebt. Ik ervaar mijn spreektempo als ziektewinst. Tenminste… op sommige momenten. Op mijn werk met ouderen is mijn trage, over-gearticuleerde uitspraak vaak verdomd handig voor de slechthorende oren. Vorige week sprak ik met een groep kinderen met spraak- en/of taalproblemen. Ook daar was mijn tempo pure winst.
Maar er is ook sprake van zogenaamde gekkiewinst. (Ik weet het: mijn computer markeert dat met een rood streepje, van Dale kan er niets mee). In de afgelopen jaren heb ik gemerkt dat het geen enkel nut heeft om te proberen een indruk bij een ander te forceren. Er zullen altijd mensen zijn die me als dwaas of krankjorum bestempelen. En als je toch geen invloed hebt op wat een ander denkt, kun je maar beter zijn zoals je bent, doen waar je in gelooft. Ik hoef niets meer hoog te houden. Pure gekkiewinst!