Ik ben met enige regelmaat deelnemer aan de Human Library. Een bibliotheek organiseert ontmoetingen, waarbij mensen met een verhaal (boeken) in gesprek gaan met mensen die belangstelling hebben (lezers). Er zijn dan dus mensen ‘te leen’ in de bibliotheek die een spannende titel hebben. Op basis van die titel kiest een lezer een boek. Zo kun je een half uurtje praten met een zuster uit een klooster, iemand met PTSS, iemand die doof is, sjamaan, transgender, steenrijk of laaggeletterd. Je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt ermee babbelen. Dat levert waardevolle gesprekken op voor zowel boeken als lezers. Een topdag voor iedereen met een liefde voor ‘het goede gesprek’.
De titel die ik als boek in de Human Libary draag is meestal ‘NAH’. Er zijn dan ongeveer vier lezers waarmee ik een half uur zit te klessebessen. Enige edities geleden bedacht ik dat ‘Spraakgebrek’ misschien een betere titel zou zijn. Not! Ik werd slechts één enkele keer op de hele middag ‘geleend’. Ik begreep er niks van. Zou het aan mijn nieuwe titel liggen? Een ander ‘boek’ bevestigde dat: “Een half uur tegenover iemand gaan zitten, waarvan je alléén weet dat ie een spraakgebrek heeft…. terwijl je níet weet wat dat spraakgebrek betekent voor het gesprek…. ik zou er niet aan beginnen! Dan zou ik toch liever het ‘boek’ game-verslaving kiezen.”
Wat een vooroordeel! Maar ik snap het wel. Afgelopen weekend heb ik een nieuwe titel aangenomen: Dysartrie. En dat werkte prima. Vijf onbevooroordeelde ‘lezers’, want dat woord dysartrie… ze hadden er nog nooit van gehoord en dát had hun interesse gewekt.
Wil je eens in contact komen met mensen buiten je eigen bubbel? Zie hier de volgende edities van de Human Library.
