Inzicht

Als je nou dysartrie hebt…. wáár begin je dan met oefenen als je verstaanbaar wilt leren spreken? We zijn begonnen met de articulatie op woord niveau. Rijtjes met woordjes met errutjes en elletjes. Achteraf vind ik dat gek. Op die /R/ en die /L/ van mij was (en is) zeker voldoende aan te merken om aan het oefenen te slaan, maar ik was nog niet in staat om op dat niveau iets te leren. Achteraf denk ik dat we ergens anders hadden moeten beginnen.

Ik mistte namelijk totaal het inzicht in mijn eigen kunnen. In mijn vaardigheden en in de totale communicatie. Ik wist wel dat ik klonk alsof ik de robot van Bassie en Adriaan had ingeslikt, maar ik had geen inzicht in wat ik met die robot deed en kon. Ik had ook geen inzicht in hoe communicatie werkte. Alles wat ik daarover wist was weg. Het duurde maanden voordat ik wist dat ik dysartrie had (dat las ik in het eindverslag van de revalidatiearts). Ik bemerkte dat ik slecht contact kreeg met mijn omgeving, maar ik zag niet waar dat aan lag.

Ik denk dat we hadden moeten beginnen bij inzicht. Nou verwerf je volgens mij pas inzicht als je iets doet. Ik denk dat we gesprekken in het dagelijks leven hadden moeten analyseren. Een gesprek thuis tijdens het avondeten of een praatje bij de bakker. Ervaren en overdenken. Later hadden we een opname kunnen maken. Praatje maken, terugkijken, slik, analyseren, verdrietig worden, plan maken. En blijven waarderen dat ik aan het leren was.