De spreekwoordelijke kogel is door de kerk.
Ik laat nóóit cosmetische botox in mijn gezicht spuiten.
Misschien vraag je je verbaasd af of ik dat van plan was. Om de dooie donder niet! Ik ben op iedere rimpel in mijn gezicht net zo trots als op iedere grijze haar. Ik heb ze eerlijk verdiend! Maar vanwaar dan dit statement?
Op internet zag ik een filmpje van een wat trieste (leeftijd vermoedelijk tussen de 44 en 84 jaar) Amerikaanse actrice. In de jaren ’90 was ze een bekende soapy geweest. Toen zij (rond 2000) haar leeftijd begon terug te zien in haar gezicht, had ze de gezichtsspieren ‘bevroren’ in haar meest optimistische stand. In het filmpje vertelde ze over al het verdriet in haar leven. Alle mogelijke kommer en kwel was haar overkomen, vertelde ze met een permanent opgewekt gezicht. En ik merkte dat ik haar oprechte leed moeilijk kon geloven. Er bestond een enorme tegenstelling tussen de inhoud van de boodschap en hoe deze boodschap eruit zag. De ‘ruis’ die haar goedgemutste gezicht bij mij opriep kon ik niet overbruggen. Ik voelde geen compassie, enkel verwarring. En dus kwam ik tot bovengenoemde overtuiging.
Ik kan mij botox simpelweg niet veroorloven. Financieel wel, want voor de prijs van een kwartetje winterbanden kun je je gezichtsspieren laten lamleggen. Maar communicatief kan ik het me niet permitteren. Ik heb die bezorgde frons, de vragende opgetrokken wenkbrauwen en samengeknepen ogen nodig om mijn spraak te ondersteunen. Om mee te compenseren wat ik sprekend mis. Verbazing, boos- of blijheid zijn bij mij minder goed te onderscheiden in mijn geluid en dus laat ik ’t meer zien. Cosmetische botox zou voor extra ruis zorgen en de afstand tussen mij en de ander vergroten. En nu maar hopen dat de ongelukkige actrice niet óók nog een spraakgebrek krijgt.
Lees hier verder, want het is complexer dan het lijkt.
