Dat is toch even een dingetje. Toegeven dat je niet meer alles begrijpt zoals je dat vroeger begrijpen kon. Er schuilt natuurlijk ook een behoorlijk gevaar in. Wordt ze net weer voor vol aangezien, blijkt ze toch een klap van de molen te hebben gehad.
Mijn begrip kende vroeger natuurlijk ook haar beperkingen. Ik begreep niet alles, maar ik was er stellig van overtuigd dat ik alles zou kunnen snappen als ik daar oprecht mijn best voor zou doen. Onzin, weet ik nu. Dat kan ik nu niet en dat kon ik toen ook niet. Geef ook maar toe… Kijkend naar de super bloedmaan of stromend water op Mars, denkend aan de zin van het leven of het bankensysteem. Het blijkt toch keer op keer dat we er uiteindelijk allemaal geen bal van snappen. Ons past slechts nederige verwondering.
Maar er is iets heel eenvoudigs in onze taal dat ik werkelijk niet meer vatten kan. Ik kan werkelijk niet meer ontdekken wat de eigenlijke boodschap is bij dubbele ontkenningen en tegenstrijdigheden. Zelfs niet als ik maximaal mijn best doe! Of frietjes met zonder mayonaise nou wel of niet zo’n kledder saus behoeven (met met of zonder met?). Getuigt het van respect als iets disrespectloos is? Is het acceptabel als iets niet onacceptabel is? Ik zal je nog een aantal voorbeelden geven:
nooit niet gedaan…., verboden om geen…, voorkomen dat niet…., nooit niks…, etc
Ik kan in mijn hoofd van min keer min simpelweg geen plus meer maken. Taalkundig verdienen dit soort zinsneden trouwens ook al nooit geen schoonheidsprijs. Dus verzoek ik u allen hierbij vriendelijk doch dringend om niet te vermijden dat er nooit nog geen dingen niet dubbel gezegd worden. Waarvoor, mede namens mijn brein en mijn humeur, nogmaals geen dank!
