Onlangs was ik als ‘patiënt’ aanwezig bij een les neurorevalidatie voor studenten fysiotherapie, logopedie, ergotherapie en verpleegkunde. Ik vertelde m’n verhaal, beantwoorde vragen. De studenten mochten onderdelen van de therapie op mij oefenen. Er werden vragen gesteld, ik moest oefeningetjes doen en kleine testjes. Ik schaam mij niet als ik niet ‘perfect’ presteer. Ik hoop dat ze me de dingen laten doen die niet goed gaan. Dan valt er ook iets te observeren. Daar kunnen ze van leren. Zonder gêne verslik ik me dus in een moeilijke articulatieopdracht. Vol overgave ben ik mijn imperfecte ik.
Maar toch had ik het even benauwd. Waarom geneer ik me voor heel veel niet en voor sommige dingen wel? Wat als die studenten fysiotherapie ineens mij benen willen bevoelen of zien? Poeh, zucht… ze lieten mijn benen ongemoeid. Nee, de volgende keer zorg ik ervoor dat ik sokken zonder gat aanheb en dat mijn benen glad geschoren zijn.
