Vanmorgen kreeg ik een briefje van mijn jongste dochter. Ik lag nog in bed en ze kroop gezellig naast mij. “Lees dan” sommeerde ze mij ongeduldig. -Jemo eth etander slezen- las ik langzaam. Israelisch? Een geheimzinnige toverspreuk? Nu kan ik ‘s morgens zelden ergens chocola van maken, maar dit ging me boven m’n pet. “Je moet het anders lezen!” drong ze aan. Ik deed nog een poging. Ze gierde het uit. Ze pakte een pen en schreef hetzelfde nog een keer. Alleen liet ze de spaties weg.
Jemoethetanderslezen
Geniaal! Nu kon ik het prima ontcijferen! “Mam, soms maakt het uit hoe je ergens naar kijkt.” Bijna begon ik een filosofische inslag te vermoeden bij mijn nageslacht. Waar komt al die wijsheid vandaan? “Zegt Mees Kees”, stelde ze me gerust. Mees Kees is een wijs man.
