Diadochokinese is het vermogen om snelle tegengestelde bewegingen uit te voeren. Zet je er -dys- voor dan heb je dus Dysdiadochokinese en dan kan je dat niet meer. Als ik met mijn handen een fictieve lamp indraai dan kan mijn rechterhand dat veel beter dan mijn linker. Links is traag en slordig, waardoor de beweging meer wegheeft van de eerste voorzichtige zwaai van een dreumes.
Met een oud eenvoudig logopedisch onderzoek kun je vaststellen of dit probleem zich ook voordoet bij het spreken. Herhaal zo snel mogelijk /pataka/ op één adembeweging. De /pa/ maak je met je lippen, de /ta/ met je tongpunt en de /ka/ met het achterste van je tong. Je wisselt dus verschillende bewegingen af.
Snelle afwisseling leidt bij mij tot geknoei. Deze dysdiadochokinese zie ik als de basis van al mijn zichtbare mankementjes. Ik zie dat terug in mijn lopen, de coördinatie van armen en handen en dus ook in mijn spraak. Het komt allemaal op hetzelfde neer. Logisch ook, de schade zit in mijn kleine hersenen; het coördinatiecentrum. Af en toe oefen ik met tongbrekers. Sluwe Sjaantje… en de kat krabt… Voor de lol.
Maar je kunt natuurlijk ook oefenen met: dysdiadochokinese, dysdiadochokinese, dysdiadochokinese, etc…
