Het leek mij heel lang onmogelijk om mijn ‘spraakgebrek’ (dysartrie) ooit te kunnen accepteren.
- Hoe moet dat, accepteren?
- Wat moet ik daarvoor doen of laten?
- Wat is dat eigenlijk, accepteren?
- Hoe accepteer je wat onacceptabel is?
- Pakken van je verlies?
- Een ‘plekje’ geven?
- Hoe dan?
Volgens van Dale moeten we het zoeken in: aannemen, aanvaarden, als onvermijdelijk, vergeeflijk, bevredigend aanvaarden. Voor mij is niet-accepteren: het bezig zijn met zaken die ik niet kan veranderen. Leven als slachtoffer van het leven. Angst om grenzen te verkennen. Passief en moedeloos.
De weg naar wél-accepteren is: het bezig zijn met zaken waar ik wél invloed op heb, tot er een acceptabele situatie is ontstaan. Net zolang leren (ervaringen verzamelen, ondernemend leven) tot mijn leven weer waardevol en menswaardig is. Accepteren is voor mij geen passief eindstation, maar een werkwoord. Een verdomd-hard-werken-woord.
Alleen in een acceptabel leven is accepteren bereikbaar. Een acceptabele situatie betekent overigens niet dat je krijgt wat je wilt. Een acceptabele situatie is leefbaar, menswaardig én imperfect. Tot die tijd valt er niks te accepteren.