Vanmorgen sprak ik een man op leeftijd. We spraken over vroeger en paarden. In zijn jonge jaren had een smid hem eens op het paard willen tillen en voordat hij goed en wel zat had de smid het paard een flinke tik op z’n kont gegeven. De kleine jongen was direct over het paard gevlogen. Gelanceerd tot in de greppel. Vervolgens kon hij drie maanden niet op z’n bips zitten. De man vertelde het zo levendig dat ik het voor me zag. Ik zag niet alleen een mager vooroorlogs jongetje met bretels, maar ook het gezicht van de smid en de galop van het paard in de verte. Ik bedankte hem bij het weggaan en zei “het was een mooi verhaal, u kunt prachtig vertellen.” “Tja” grinnikte hij, “Ik krijg nooit een compliment omdat ik zo fijn kan luisteren. Was ik teveel aan het woord?”
