Mevrouw Swart komt bij mij in de bibliotheek. Ze levert een stapeltje boeken in en speurt met een gekanteld hoofd naar nieuwe titels. Tevreden met haar vondsten komt ze naast mij en de computer zitten. We babbelen wat. Over Ajax en die man die ….hoe heet ie ook al weer…ach, laat maar zitten. De titel van het eerste boek wordt door de computer herkend. “Deze heeft U al eens gehad, mevrouw Swart.” Er zijn leners die graag boeken herlezen, maar zij houdt er niet van. “Gehad?” Ze trekt er een zuur gezicht bij. “Dat vind ik nou zo’n lelijk woord; gehad!” Oké, ik doe een tweede poging. “Dit boek heeft U al gelezen.” Mis, haar gezicht wordt zuurder en de frons boven haar ogen dieper. “Jij wéét niet of ik dat boek al eens gelezen heb!” Ze verheft haar stem en buigt naar me toe. “Jij weet hoogstens dat ik het een keer geleend heb, verder niets! Je moet je houden bij de feiten!” Mopperend stopt ze de boeken in haar tas. Allemaal.
Tjonge, ingewikkeld hoor, communicatie.
