Ik geef een nieuwe gesprekspartner de gelegenheid om aan mijn geluid te wennen. In het eerste contact zeg ik dus iets onbelangrijks. Een ouwehoertje. Geneuzel. Ik maak een babbeltje. Ik begin bijvoorbeeld met de nieuwe tandarts te praten op weg naar de behandelkamer. Een luchtig kletspraatje over mijn fiets, het tijdschrift waar ik net in verdiept was, haar mooie schoenen. Ik geef haar de tijd om aan de vorm van onze conversatie te wennen voordat de inhoud belangrijk is. Voordat ik met mijn mond vol haakjes en boortjes lig, maak ik haar bewust dat onze communicatie anders is. Ik vraag impliciet haar volledige aandacht.
Het is een trucje waar ik veel plezier van heb.
